مهدی مهدیه در گفت و گو با باشگاه دانشجویان ایسنا عنوان کرد: نشریات دانشجویی از قبل یک سری مشکلات داشتند. مثلا باید مجوز می‌گرفتند یا هزینه چاپ را (که در دانشگاه ما معاونت فرهنگی تقبل می‌کرد) از جایی تامین می‌کردند یا اینکه باید برای تامین مخارج نشریه، پول می‌گرفتند و این مخاطب را کمتر می‌کرد. مسئله دیگر دیده شدن نشریه در کف دانشگاه بود. من چون آن زمان هنوز وارد کار نشریات نشده بودم از مشکلات دیگر آن زمان خیلی خبر ندارم.
وی ادامه داد: از وقتی کرونا در کشور همه‌گیر شد، فاز نشریات خیلی تغییر کرد. نشریات دیگر نمی‌توانستند بروند کف دانشگاه و داد بزند و تبلیغ کنند یا نشریه‌شان را جایی بگذارند که دیده شود. از طرفی از نسخه چاپی خبری نبود و همه به اجبار باید نسخه الکترونیکی را توزیع می‌کردند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد بیشتر کاربران مجازی از موبایل استفاده می‌کنند اما خیلی از نشریات هنوز دارند برای نسخه چاپی صفحه‌آرایی می‌کنند و این یعنی در نظر نگرفتن شرایط. یکی از کارهای خوبی که ما در همین شماره اخیرمان، «خوبگاه»، انجام دادیم، همین راحتتر خوانده شدن در موبایل بود.
مهدیه همچنین تاکید کرد: مسئله‌ی مهمتر در نشریات دانشجویی داشتن برنامه و خط فکری مرتبط با دانشجویان و دانشگاه است. این خیلی مهم است. مثلا مشکلی را در میان دانشجوها ببینی و سعی کنی دنبال راه حلش بگردی یا اینکه سعی کنی به هر نحوی یک خبر خوب برسانی یا یک هشدار بدهی. به گونه‌ای که دانشجویان پس از خواندن نشریه این حس بهشان دست بدهد که مثلا خوابگاه چقدر جای باصفایی است. در این بخش نشریات خیلی قوی وجود دارند ولی به نظرم خیلی از شرایط ایده‌آل عقبیم. حتی گاهی نشریاتی چیزهایی را می‌نویسند که اصلا هیچ جوره به مخاطبانشان ربطی ندارد. یعنی سعی می‌کنند همان مسائلی را که رسانه‌های بزرگ دنبال می‌کنند دنبال کنند و مخاطب وقتی ببیند این نشریه یک جای دیگری سیر می‌کند قطعا پس میزند.
سردبیر نشریه «خوبگاه» افزود: مسئله دیگر نوشتن است. در دانشگاه ما آنهم در این برهه کرونا، نشریه پولی معنا ندارد و حد خواننده را به صفر میل می‌دهد. همه ما می‌دانیم کار دلی است. حالا نویسنده متن باید وقت بگذارد و فی سبیل الله متنی بنویسد که از هر جنبه زیبا باشد. بحمدالله در دانشگاه ما وضعیت نوشتن خوب است و بچه‌ها اگر ببینند نتایج زحماتشان دیده می‌شود به بهترین نحو کمک می‌دهند و هر کدام چندین و چند پله سطح نشریات را بالا می‌آورند.
این فعال دانشجویی همچنین عنوان کرد: مورد دیگر نکاتی مثل ویراستاری است. نشریاتی هستند پر از غلط‌های املایی و دستور زبان. متن‌شان مثل تلویزیون برفکی می‌مانند. هرچقدر هم برنامه‌هایشان خوب باشد وقتی قابل دیدن نیست یا نویز دارد مخاطب دست رد به آن میزند و آن را دست کم می‌گیرد. گاهی هم تیم نشریه هم‌فکری نمی‌کنند و چیز جدیدی ارائه نمی‌دهند. کرونا هم دلیلی شده بر اینکه ارتباط میان اعضای تیم نشریه بسیار کمتر شود.
سردبیر نشریه «خوبگاه» کانون شهید احمدی روشن در پاسخ به سوال الزامات تحقق اهداف انجمن‌های علمی و موانع تحقق آن گفت: نشریات نیاز به فضایی برای دیده شدن و خوانده شدن چه در سطح دانشگاه چه در خارج از دانشگاه دارند. از خبرگزاری ایسنا هم تشکر می‌کنیم که تلاش بچه‌ها را پوشش دادند. قبلا شاید بیشتر می‌شد با مخاطبان درون دانشگاه ارتباط گرفت اما اکنون آنهم غیرممکن شده است. اگر دانشگاه پل ارتباطی مناسبی برای نشریات فراهم کنند تا حرف بچه‌ها بهتر به گوش سایر دانشجویان، مسئولان و مردم برسد خیلی خوب است.
مهدیه اشاره کرد که مورد دیگر بحث مالی است. در بعضی موارد کارهای فنی نشریه باید برون سپاری شود. یا مثلا به چیزی نیاز است که اتفاقا دانشگاه آن را در اختیار دارد. بنابراین مسئولان دانشگاه باید با تیم نشریات همکاری کنند. همچنین همانطور که قبلا هم اشاره کردم اگر ارتباط میان تیم نشریه وجود نداشته باشد می‌تواند ما را از هدف دور کند.
وی درباره تاثیر فعالیت‌های دانشجویی در کمک به جریان آزاد اطلاعات در دانشگاه و ایجاد گفتمان میان دانشجویان و مسئولان دانشگاه عنوان کرد: رسانه‌های بزرگ بسته به سیاست‌های رسانه‌ای‌شان ممکن است بعضی حرف‌ها را سانسور کنند یا وارونه نمایی کنند یا مخاطب خود را آن‌گونه که می‌پسندند اقناع کنند. فعالیت‌های دانشجویی از چند طرف بی بدیل هستند. یکی اینکه دانشجویان می‌توانند حرف‌هایی بزنند متمایز از آنچه در رسانه‌ها گفته می‌شود. حرف‌های جدید. یک بعد دیگر نشریات افکار و ایده‌های نو در تمام زمینه‌هاست که امروز شاید مهم‌ترین راه‌گشای مشکلات کشورمان باشد.
وی ادامه داد: ممکن است همان رویکرد قبلی در وسعت کوچک‌تر در درون دانشگاه بیفتد. یعنی یک نشریه قوی و پرمخاطب مستقل تحت سیطره یک گروه خاص بیفتد و بخواهد فقط حرف، حرف خودش باشد. یکی از کارهای خوبی که یکی از نشریات انجام داده بود، اختصاص یک ستون به مخاطبان بود و آن یادداشت، حرف هرکسی بود که دوست داشت اصلا خلاف اهداف نشریه نظر دهد.
سردبیر نشریه «خوبگاه» کانون شهید احمدی روشن دانشگاه شریف در پایان خاطرنشان کرد: گفتمان میان مسئولان دانشگاه و دانشجویان هم یکی از توانایی‌ها و قابلیت‌های نشریات است، به شرطی که نشریات از اعتبار و وجهه کافی برخوردار باشند. این همت خود مسئولان را هم نیاز دارد. برای مثال در شماره قبلی چندین و چند انتقاد و پیشنهاد در مورد خوابگاه به ما رسید. ما این‌ها را منتشر کردیم اما وقتی قدرت حقوقی در این زمینه نداریم کارمان نهایتا به زدن نامه به معاونت دانشجویی ختم می‌شود. اگر این ارتباط میان فعالان دانشجویی و تیم نشریه و مسئولان برقرار شود، فضای نشریه یکی از بهترین پل‌های ارتباطی دانشجویان با مسئولان است.
انتهای پیام